wpisy na blogu

Hmmm... Do jakiej kategorii zaliczyć dzisiejszy post? "Wykończenia"? Chyba nie, przecież pokój nastoletniego syna jest urządzony, bialutki (ze śladami ponad rocznego użytkowania :) i umeblowany. "Wtórne wykończenia"? Nie, to jest bez sensu. A może "Remont"? Ale że co, że po roku generalny remont? Nie, to też nie ta kategoria. A gdyby tak zaliczyć ten post do kategorii "Dopieszczanie"? Tak, tak, tak, zdecydowanie to będzie najwłaściwsza nazwa.

Generalnie w całym domu (są oczywiście wyjątki) dominuje biel ścian i sufitów. I to z kilku powodów. Po pierwsze, na potrzeby jak naszybszego wprowadzenia się. Malując wszystko białą farbą ominęły nas dylematy przy wyborze farb na poszczególne ściany. Coś w stylu: "Może zieleń? Nie tylko nie zieleń, nie cierpię zieleni, ale ten żółty jest całkiem fajny. No co ty, z żółtych pokoi się wyprowadziłeś po to żeby do żółtych pokojów się wprowadzić? Ale co byś powiedział o tym niebieskim? Nieeee... niebieski jest jakiś taki ponury." i tak dalej. Poza tym nie ma przy malowaniu zabawy taśmami malarskimi, bo trzeba kolor od koloru odciąć, bo trzeba uważać na łączenia ścian i sufitów, ot, bierze się pędzel czy wałek i wszystko maluje się w jednym kolorze.

Po drugie, biały kolor jest dobrą bazą do późniejszego nałożenia na niego każdego innego wybranego koloru. Po trzecie, biel jest kojarzona z czystością i sterylnością. I mam takie nieodparte wrażenie, że wracając po kilku dniach nieobecności do białego pokoju, kurz który tam zdążył osiąść jest jakiś taki nieszkodliwy, podczas gdy w sąsiednim pokoju, pomalowanym na inny niż biel kolor, ten sam kurz zdaje się być taki "ciężki i brudny".

Po czwarte, białe pokoje, choć może odrobinę monotonne, to są niesłychanie jasne, co szczególnie widać w słoneczne dni.

Nadeszła jednak chwila, gdy nasz syn stwierdził, że chciałby dokonać zmian w swoim pokoju. Zmiany miały dotyczyć kolorystyki ścian, włączając w to fototapetę, oświetlenia i przede wszystkim nowego biurka.

Fototapeta - chodził chłopak i męczył, że chce widok Nowego Jorku nocą. Poszliśmy do sklepu i po chwili wybrał - zachód słońca na sawannie. Hmmm... klimat daleki od "New York City night", ale skoro widok afrykańskiego zmierzchu raził go jak grom, to czemu nie?

Kolor ścian - stanęło na tym, że sufit i skosy pozostaną białe, a reszta ścian będzie szara, z wyłączeniem ściany z fototapetą, gdzie nieotapetowane miejsca będą czarne.

Oświetlenie - ponieważ w fazie projektowania pokój ten był wybrany na naszą sypialnię, a później przez upór i twarde stanowisko syna stał się jego pokojem, to na ścianach  w miejscu, w którym miało stać nasze łóżko, wyprowadziliśmy przewody pod kinkiety. Teraz w tych miejscach zamontowałem LEDowe żarówki RGB, które nasz nastolatek ustawia pilotem na kolor współgrający z motywem na fototapecie. Cały pokój tonie w kolorach zachodzącego słońca. Nieźle to sobie wymyślił.

Cała koncepcja zmaterializowała się do takiego widoku, przy czym zdjęcie oczywiście nie oddaje właściwie ani nastroju, ani kolorów:

Osobną kwestią stało się biurko. Założenia były następujące - duże, rogowe, wygodne, bez szuflad i szafek. Takie super wygodne miejsce do nauki, pracy na laptopie i grania na konsoli. Z czego to ostatnie było priorytetem. Przegląd ofert w kilkunastu salonach meblowych pokazał, że to co jest dostępne nawet nie zbliża się do założonych kryteriów. No więc chcąc, nie chcąc, zdecydowałem się na własnoręczne skonstruowanie takiego mebla, czyli coś, czego jeszcze nigdy nie robiłem. Ponieważ biurko w swojej konstrukcji nie miało niczego finezyjnego, toteż i sklecenie tego mebla nie sprawiło mi większych problemów. Kilka półek meblowych dociętych na wymiar w markecie budowlanym, wiertarka, wkrętarka, drewniane kołeczki i markery do otworów na nie, wiertło do konfirmatów, i to chyba na tyle. Po godzinie powstało biurko 170 x 170 cm.

Żeby jakoś kąt z biurkiem upiększyć, to młody okleił go (kąt a nie biurko oczywiście) kamieniem gipsowym imitującym cegłówki. Ja postanowiłem dorobić do biurka efektowne oświetlenie. Po pierwsze, taśma LED umieszczona w narożnym profilu aluminiowym, umocowanym wzdłuż tylnej krawędzi biurka tak, aby oświetlać cegłówki. Po drugie, pod biurkiem umocowałem kinkieciki z LEDowymi żarówkami RGB, identycznymi jak te robiące nastrój wieczornej sawanny.

Co z tego wyszło? No cóż, zawsze takie biurko chciałem mieć.

"Pada deszczyk pada, kapie sobie równo..."

...a kropla do kropli i... jak się z głową takich kropel nie zagospodaruje to możemy mieć wielki mokry problem. Jak taki problem rozwiązałem u siebie?

Niektórzy mają możliwość podłączenia się do kanalizacji deszczowej. Fajna sprawa - podłączasz rynny do kanalizacji i to by było na tyle, woda grzecznie ścieka do kolektora i problemu nie ma. No chyba, że lokalne władze ustanowiły podatek od powierzchni dachu, z której odprowadza się deszczówkę. Cóż, za wygodę trzeba płacić :(

Co niektórzy mają gdzieś tuż za płotem jakiś strumyczek czy inny ciek wodny i tam wpuszczają zawartość rur spustowych. Nie drążyłem tego tematu i nie wiem, czy jest to legalne, czy może trzeba biegać za jakimiś pozwoleniami, ale sama koncepcja takiego pozbycia się wody opadowej jest bardzo wygodna.

Inni zbierają deszczówkę z rynien do różnych zbiorników, od beczek przez dedykowane do takich celów kilkusetlitrowe pojemniki (niektóre mające fajne kształty np. starogreckie wazy) po zbiorniki  z nieużywanych szamb czy oczyszczalni ścieków. Zgromadzona woda idealnie nadaje się do podlewania przydomowej "zieleniny".

Jeszcze inni, choć osobiście nikogo takiego nie znam, decydują się na instalację systemu zagospodarowania wody deszczowej. O, takie rozwiązanie to jak dla mnie super sprawa. Taką zmagazynowaną i przefiltrowaną deszczówkę wykorzystuje się nie tylko do podlewania ogródka, ale też do spłukiwania toalet czy też np. do umycia samochodu lub do zrobienia prania. U nas to wciąż rzadkość, ale w takiej np. Belgii wszystkie nowe domy o powierzchni dachu, jeżeli się nie mylę, powyżej 100 m², muszą być wyposażone w taki system. Jedynym problemem jaki tu widzę dla siebie to pieniążki na taką inwestycję. "Trochę" złociszy zapewne to kosztuje.

Są jeszcze ci, którzy nie wdając się w dyskusje o estetyce, kierują swoją deszczówkę wprost z rynien na trawnik obok domu, sprawiając, że ich posesja wygląda niczym mokradła nad Mississipi, nic tylko wpuścić aligatory. Ba, pół biedy, gdy tak odprowadzoną deszczówkę właściciel posesji trzyma w granicach swojej działki, czasami widzę jednak jak hektolitry wody walą spod domu wprost na drogę pod koła samochodów i pod nogi pieszych. Jak takiemu wszystko jedno gdzie, to niech sobie rynny wykieruje do sypialni i tam zrobi "styl wenecki" :)

Ja podszedłem do sprawy jeszcze inaczej. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nakładał na mnie obowiązek zagospodarowania wód opadowych na własnej posesji. Postanowiłem deszczówkę rozprowadzać pod powierzchnią działki. Dwa lata temu cztery z pięciu rynien zaopatrzyłem w plastikową studzienkę z wbudowanym koszykiem do odfiltrowania liści i ewentualnych innych zanieczyszczeń mogących spływać rurą spustową. Dalej jest rura drenarska bez otworów o długości 2 m. Chodziło mi o to, aby woda deszczowa nie rozprowadzała się w gruncie tuż obok budynku ale w pewnej odległości od fundamentów. Następnie jest 10 m rury drenarskiej z otworami, przez które deszczówka rozprowadza się w gruncie. Wszystko to owinięte jest geowłókniną, po to aby nie doprowadzić do zamulenia otworów w rurze drenarskiej i zakopane z niewielkim spadkiem w dość grubej warstwie żwiru rzecznego.

Cztery rynny nie robią problemu, w związku z czym przyszła pora, żeby ostatnią, piątą rynnę potraktować identycznie. Do odpowiednio głębokiego wykopu nasypałem warstwę wyrównawczą piasku.

Połączone z rurą spustową przez osadnik rury drenarskie owinąłem geowłókniną i ułożyłem w wykopie na warstwie żwiru.

Całość zasypałem sporą ilością żwiru.

Wyrównałem teren rozplantowując ziemię z wykopu. Przy okazji prac ziemnych tuż przy budynku, zrobiłem opaskę z obrzeży krawężnikowych i grysu granitowego ułożonego na agrowłókninie. Agrowłóknina zabezpiecza nas przed chwastami, a to co ewentualnie tam wyrośnie, to jest w tak niewielkiej ilości, że utrzymanie porządku nie nastręcza żadnych trudności. Ot, jakiś chuderlawy skrzyp czy kiepski oset, który bez problemu wychodzi po pociągnięciu go dwoma palcami. Tak na marginesie, agrowłóknina wszędzie tam, gdzie sypię żwir lub korę jest układana jako podkład i świetnie się sprawdza. Polecam takie rozwiązanie.

Po dwóch latach mogę powiedzieć, że obawy, które mimo wszystko gdzieś mi towarzyszyły w trakcie zakopywania rur, nie potwierdziły się. Odprowadzanie wody z dachu, którego powierzchnia w moim przypadku ma ponad 220 m2, działa bez zastrzeżeń. Pięć rur spustowych wlewa pod powierzchnię ternu całą deszczówkę, i nie zdarzyło się jeszcze, aby nadmiar wody, nawet przy potężnych ulewach, wybijał przez osadniki. Grunt ponad zakopanymi rurami drenarskimi jest stabilny i nie zapada się, a ilość wody, która ewentualnie pojawia się po intensywnym deszczu na powierzchni nie różni się od innych miejsc na działce, które są oddalone od mojego systemu odwodnienia.

Na koniec jedna uwaga. Sposób poprowadzenia rur drenarskich musi być przemyślany, żeby kiedyś nie zachciało nam się nad taką rurą posadzić drzewa, które systemem korzeniowym zdemoluje nasze cudeńko.

Hmmm...

Eeeehhhh...

...a może....

Chyba jednak najlepszym wyjściem będzie kilka zdań bez tzw. owijania w bawełnę. Ostatni wpis zrobiłem niemal 8 miesięcy temu, jakoś tak przed Nowym Rokiem. To co, ktoś może spyta, chałupa pewno odpicowana, wszystko pomontowane i urządzone. No, niby tak, ale nie do końca.

Gdzieś właśnie w okolicach Nowego Roku zacząłem marzyć o tym, by zima odeszła już za siódmą rzekę i siódmą górę, a przynajmniej za najbliższy pagórek. Tak bardzo chciałem chwycić w dłoń łopatę i grabie, kopać dołki i sadzić krzaczki, i mieszkać, cieszyć się z własnego domu i czerpać pełne garście radości z życia, które tu sobie urządziliśmy. I udało się, udało się na 120 procent, udało się do tego stopnia, że u progu jesieni zaczynam nieśmiało marzyć o pracy wewnątrz budynku. Bo chociaż cudnie jest obcować z przyrodą, szczególnie tą, którą zna się od nasionka, od sadzonki, od pierwszych źdźbeł i pąków kwiatowych, to chyba jednak zaczynam odczuwać lekki przesyt z bycia ogrodnikiem. Coraz częściej myślę o kafelkach, kartongipsach i innych budowlanych konkretach. A poza tym, w przyszłym roku znów przyjdzie wiosna i dobrze będzie mieć zostawioną na tą okoliczność jakąś pracę.

W kolejnym wpisie namaluję coś bardziej szczegółowo o moim "ogrodowaniu", a dzisiaj tylko kilka fotek obrazujących zmiany jakie zaszły przez te kilka miesięcy. 

Tak było w kwietniu...

... a tak jest w sierpniu:

Mimo wszystko szkoda, że lato się już kończy...