wpisy na blogu

Chyba nie jestem jedynym, któremu notorycznie brakuje czasu. Praca, dom, dom, praca, o leniuchowaniu można tylko pomarzyć, a pojęcie "nuda" jest wyrażeniem tak dziwnym, jak śnieg na równiku. Czas płynie tak szybko, jak rwący górski potok. Właśnie szykowałem się do pierwszych wiosennych prac w ogrodzie i jakież było moje zdziwienie, gdy uświadomiłem sobie nagle, że to już połowa listopada...

Upływ czasu widać też w naszym domu. Po czterech latach od zakończenia budowy wnętrze nadaje się do odświeżenia, co widać zwłaszcza po powierzchniach pomalowanych białą farbą, można by było powiedzieć, że przyjęła ona odcień "zmęczonej bieli". Ale to nie wszystko. Pojawiają się pierwsze awarie, i nie mam tu na myśli przepalonych żarówek czy też wymiany źle funkcjonującej baterii umywalkowej.

Przez ostatnie kilka miesięcy pojawiły się cztery istotne problemy, i co ciekawe, wszystkie zlokalizowane były w kotłowni, choć każdy z nich dotyczył innego urządzenia.

Pierwszy kłopot zafundował nam nasz kocioł na pellet. Przeprowadzone oględziny wykazały, że pył pozostały po pellecie zablokował skutecznie podajnik ślimakowy. Jako, że rozpoczął się właśnie jakiś długi weekend, to na serwisanta raczej nie można było liczyć. No cóż, skrzynka narzędziowa i kilka godzin pracy doprowadziły kocioł do pełnej sprawności. Największą trudność w tej pracy sprawiło mi zestawienie moich sporych gabarytów z niewielkimi przestrzeniami wewnątrz kotła. No ale dałem radę, i trochę grosza zaoszczędziłem na serwisancie...

Kilka dni później przestała pracować pompka obiegowa w instalacji pompy ciepła do CWU. Zakupiłem stosowną pompkę w sklepie internetowym i dwa dni później kurier zadzwonił do drzwi. Starą pompę obiegową wymontowałem, a na jej miejsce zabudowałem nową, podłączyłem ją hydraulicznie i elektrycznie, a następnie odpaliłem pompę ciepła. Wszystko działa jak należy ...no i znów zaoszczędziłem na serwisancie.

Dosłownie kilka dni później zauważyłem w przedpokoju dziwne przebarwienie ściany tuż przy podłodze. Ściana w tym miejscu była MOKRA. Pierwsza paniczna myśl jaka mi się nasunęła, to że pękła rura ogrzewania podłogowego. Na szczęście nie było aż tak źle. Problem leżał po drugiej stronie ściany, w kotłowni. Na skutek uszkodzenia membrany w naczyniu przeponowym zabudowanym w instalacji ciepłej wody, zawór bezpieczeństwa umieszczony za bojlerem wypuszczał kilka kropli wody, które skapywały dokładnie na fugę między kafelkami i wsiąkały głębiej, w wylewkę. Musiało to trwać dość długo, bo wilgoć przeszła aż na drugą stronę ściany kotłowni. Wizyta w sklepie z artykułami instalacyjnymi i ponowna pomoc skrzynki narzędziowej uratowały sprawę. Po zamontowaniu nowego naczynia przeponowego wszystko zaczęło funkcjonować jak należy, no i oczywiście zaoszczędziłem na wizycie instalatora. A ściana schła dobry miesiąc, dobrze że nie wyszły tam jakieś historie z pleśnią czy grzybem.

Na koniec jeszcze reduktor ciśnienia wody. Od pewnego czasu woda w instalacji zaczęła płynąć jakoś tak anemicznie, jak pralka pobierała wodę do płukania, to można było zapomnieć o używaniu prysznica, jak ktoś w łazience spuścił wodę, to w kuchni nie było możliwości, żeby nalać wodę do czajnika, czy też opłukać szklankę. Na początek posprawdzałem czy gdzieś w studni wodomierzowej nie są przykręcone zawory - nie były. Potem posprawdzałem wszelkie filtry - były czyste. Mój sąsiad, który jest instalatorem, zasugerował, że problemem może być uszkodzony reduktor ciśnienia. Rzeczywiście, wymiana reduktora na nowy rozwiązała problem. Woda teraz leci jak marzenie, a pieniądze, które musiałbym wydać na hydraulika zostały w kieszeni.

Mam cichą nadzieję. że limit awarii jak na razie się wyczerpał...

Od pewnego czasu, choć nie bardzo wiedziałem czemu, mój wzrok zatrzymywał się na kominku. Coś mi tu "zgrzytało" i odnosiłem wrażenie, że pojawił się jakiś wizualny dysonans. Jakoś parę dni temu zrozumiałem wreszcie, co mnie tak kłuje w oczy. Chodziło o listwę, która mniej więcej w połowie obudowy kominka oddzielała dolną, obłożoną ozdobnym kamieniem betonowym, częścią z wkładem, i górną białą częścią z luftami. Jak robiłem tą obudowę kilka lat temu to owa listwa wydawała się OK. Teraz jednak wyraźnie widziałem, że jest taka trochę mało elegancka.

Najprostszą i zarazem najtańszą metodą na zmianę tego stanu rzeczy jest oczywiście własnoręczne wykonanie nowej ozdobnej listwy z dostępnych gdzieś w domu materiałów. No więc poszperałem po kątach i znalazłem trzy stare krawędziaki 6x6 cm. Uznałem, że świetnie się nadadzą do nowej funkcji.

Uzbrojony w elektronarzędzia w postaci piły ukosowe i szlifierki oscylacyjnej, dokonałem odpowiednich pomiarów, a potem przyciąłem krawędziaki na odpowiednią długość i dokładnie je wyszlifowałem.

Chwilę zastanawiałem się na kolorem nowych beleczek, czy zrobić je w takim kolorze jak poprzednio (coś jakby teak albo palisander), machnąć je na czarno czy może zostawić w kolorze naturalnym a tylko zabezpieczyć lakierem bezbarwnym. Ostatecznie zdecydowałem się na czarną bejcę, ponieważ kilka elementów kominka jest czarnych (wkład, kratki i lufty), tak więc taki kolor będzie doskonale pasował. Belki po wyschnięciu przykleiłem do obudowy klejem montażowym. Teraz patrzę na kominek i nic mnie już w oczy nie kłuje. Czasami jakaś drobna przeróbka potrafi sporo zmienić.

Małą zmianę zrobiliśmy też na zewnątrz, na naszej "alejce różanej". Ponieważ kora, którą były obsypane róże, zdążyła się przez dwa lata nieco zdegradować tracąc wiele ze swojego pierwotnego wyglądu, to całą korę z tego miejsca, a było tego pełne dwie taczki, wywiozłem do naszego warzywniczka i rozprowadziłem pomiędzy podniesionymi grządkami. A róże obsypałem ozdobnym mulczem w kolorze czerwono-brązowym. Fajnie to teraz kontrastuje z zielenią trawy.

Jakoś tak przykro się robi, że za oknami szaleje mokra jesień. Przez padający trzeci dzień dość intensywny deszcz nie można posiedzieć w ogrodzie, nie można zrobić ogniska czy grilla, za to trzeba przygotować się do mozolnej walki z gryzoniami, które czując na swych futerkowych karkach nadchodzącą zimę, próbują wszelkimi sposobami  dostać się w najbliższe sąsiedztwo domu, a najlepiej do jego wnętrza. I jak co rok, walka będzie zacięta...

Prawie zapomniałem, że kiedyś dość często udzielałem się na tym portalu. Powoli odchodzi w zapomnienie rzeczywistość budowlanej przygody. Dom, który wybudowaliśmy służy nam wspaniale. Mieszka się nam tu rewelacyjnie, mamy świetnych sąsiadów, z którymi udało się nam znaleźć wspólny język.

Szczególnie komfortową sytuację mieliśmy w okresie "narodowej kwarantanny" gdzie w piękne wiosenne miesiące, od kwietnia do czerwca, mogliśmy całymi dniami przebywać w ogrodzie, na tarasie, na trawce, nie skrępowani maseczkami i innymi wymogami sanitarnymi. A ci co mieszkają w blokach, w tym moi bliscy i koledzy, musieli zmierzyć się z naprawdę trudną rzeczywistością. Nie zazdroszczę...

Choć powoli, to jednak nieuchronnie zbliżamy się do takiego momentu, kiedy usiądziemy wygodnie na tarasie, i sącząc kawę powiemy: "to już jest koniec, nie mamy co robić". Jest to oczywiście bardzo duże uproszczenie, bo przy domu jest zawsze coś do zrobienia, ale chodzi mi o moment, w którym wszystko to, co było związane z budową i urządzaniem domu oraz jego otoczenia zostanie zakończone.  Właściwie to zostało bardzo niewiele do zrobienia, nasza mała garderoba i kafelki w spiżarce pod schodami - w skali całej inwestycji to zwyczajnie pestka. Najważniejsze, że wszystkie "duże" prace mamy za sobą.

Zakończyliśmy urządzanie otoczenia domu. Jest bruk, jest ogrodzenie od frontu, przearanżowaliśmy skalniak przed domem, który z dzikiej kępy rozchodników i wściekle rosnącego skrzypu zamienił się w prostą, elegancką kompozycję, która tak trochę na siłę może kojarzyć się z ogrodami japońskimi.

Cała zieleń, i ta "rekreacyjna" i ta owocowo-warzywna, rośnie jak szalona. Żywopłoty z antypki, berberysu i grabu były już trzy razy przycinane i mają ponad 1,5 m wysokości i są przy tym bardzo rozkrzewione. Trawa, choć nie jest taka jak na polu golfowym, to poprzez jej regularne przycinanie co 1-2 tygodnie daje wrażenie eleganckiego zielonego trawnika. Iglaki, które cały zeszły rok chyba się aklimatyzowały i dość opornie rosły, to w tym roku cieszą nasze oczy szybkim wzrostem i gęstym igliwiem. Taka np. daglezja to od wiosny urosła chyba z metr. Pięknie rosną ozdobne trawy, a krzewy i drzewka owocowe wydały bogate plony. Jedliśmy własne porzeczki i agrest (z tych pierwszych robi się naleweczka :) , świdośliwę, morwę i borówki amerykańskie, truskawki i poziomki. W tej chwili jemy maliny i jeżyny, pomidory i masę różnej zieleniny - dymka, szczypiorek, rzodkiewka, sałata, rukola, groszek, buraczki, dojrzewa papryka. Okupione to było heroiczną wręcz walką z inwazją ślimaków, głównie tych bez muszli, których potrafiłem czasami nazbierać nawet pół wiadra. Taki idealny "prezent" dla nielubianego sąsiada :) Ale że wszyscy sąsiedzi są OK, to ślimaki w sposób humanitarny lądowały na nieużytkach 200 m dalej, z nadzieją, że do zimy nie zdążą już do mnie przypełznąć :}

Na zewnątrz pojawiły się też takie ustrojstwa jak kompostownik, krata grillowa zawieszona nad paleniskiem na trójnogu, nowa druga drewutnia (obie zapełniłem już drewnem) i na ścianie garażu dwa agregaty do klimatyzacji. Klima została zamontowana w dwóch pokojach na górze - w sypialni i w pokoju syna, który ma tylko dwa okna połaciowe i to od południowej strony. Komfort w upalne dni jest teraz niesamowity.

Wewnątrz skończyłem największą robotę z tych, które jeszcze mi zostały - garaż. Podłogi i ściany są teraz łatwe w utrzymaniu czystości, a to za sprawą gresu i glazury jaką położyłem na wszystkich tych powierzchniach. Gres techniczny na podłogę leżał w kącie chyba ze trzy lata, a na ściany poszły resztki z kafelkowania strychu i obu łazienek. Do tego kilka regałów i całość prezentuje się chyba całkiem dobrze. A przede wszystkim w końcu jest porządek.

No i popracowałem też na klatce schodowej, którą wyłożyłem ozdobną cegiełką gipsową.

Jeszcze nie zdążyłem się nacieszyć wiosną, a tu już jesień puka do drzwi. Mam tylko nadzieję, że zima będzie równie łaskawa jak ta poprzednia.

Dużo szukałem po tutejszych blogach, ale nigdzie nie spotkałem wpisu o zwierzętach domowych. I nie chodzi mi tutaj o zwierzęta z dialogu:

- Kotku - mówi mąż do żony.  - Tak misiu - ona odpowiada (alternatywnie może być - Mój ty tygrysie :).

O roślinach, głównie tych które służą do kształtowania otoczenia domu, jest na tym portalu całkiem sporo wpisów, ale o zwierzakach praktycznie nic. A człowiek zawsze miał potrzebę obcowania z naturą, zawsze wokół siebie tworzył warunki sprzyjające do hodowli jakiegoś zwierzaka. W tym momencie nie mam na myśli zwierząt hodowanych w celach stricte gospodarczych, typu świnie na mięso, krowy dla mleka, kury dla jajek i z myślą o rosole. Ale myślę w tej chwili o zwierzętach, które stanowią dla nas pasję, którymi zajmujemy się tak, jakby były kolejnym członkiem naszej rodziny.

Przeważnie są to psy lub koty, ale przecież w naszych domach mamy też pięknie śpiewające kanarki, kolorowe papugi, niezliczone gatunki ryb akwariowych, terraria pełne różnych gadów i płazów, ba, owady i pająki, mniejsze i większe gryzonie, a może ktoś w stajni trzyma dostojne konie lub hoduje jeszcze coś innego. W każdym tym przypadku zwierzę jest nam w pewien sposób bliskie, no bo takiego psa czy konia możemy traktować niemal jak najlepszego przyjaciela, inne są na bliskie poprzez wielkość energii i środków jakie wkładamy w to, żeby maksymalnie poznać ich życie, stać się ekspertem od ornitologii lub akwarystyki, albo też specjalistą od jednego tylko gatunku. Obserwujemy swoje zwierzęta, troszczymy się o nie, pielęgnujemy je, karmimy i leczymy.

Czasami jednak zdarzają się nieodpowiedzialne indywidua, które potrafią katować swojego psa, zagłodzić pięknego konia, czy doprowadzić ryby do pływania stylem grzbietowym, bo jakość wody w ich akwarium nie odpowiada żadnym standardom. Nie wiem, nie rozumiem, po co tacy ludzie decydują się na zwierzę w domu. Pewno w wielu przypadkach jest to wymuszone przez nieugiętą postawę dzieci, które CHCĄ, a rodzice bezkrytycznie dzieciom ustępują. Tylko po co potem wiązać skowycącego z żalu pieska jakimś kawałkiem sznurka do drzewa w środku lasu. Nie lepiej oddać go do schroniska albo poświęcić odrobinę czasu na znalezienie mu nowego domu? Wielki filozof epoki Oświecenia, Immanuel Kant, powiedział, że "serce człowieka możemy ocenić po tym, jak traktuje on zwierzęta.

OK. A jak jest z ty u mnie? Od wielu, wielu lat, akwarystyka była moją pasją. Jako malec, taki 9 czy 10-latek, całymi godzinami potrafiłem stać przed akwariami w pobliskim sklepie zoologicznym. Niestety, rodzice podejrzewając zapewne, że moja pasja to tzw. słomiany zapał, nie chcieli się zgodzić na taką ekstrawagancję. Po pewnym czasie mój wuj zakończył moje cierpienia wręczając mi "olbrzymie"akwarium o pojemności 5 litrów, jakieś roślinki i kilka gupików. Dbałem o ten baniaczek ekstremalnie sumiennie, bo wodę zmieniałem tam chyba codziennie. Rybkom chyba to nie przeszkadzało, bo rozmnażały się w zastraszającym tempie. Potem jako młodzieniec miałem kilka akwariów, a już jako dorosły człowiek przez długie lata byłem jedynie teoretykiem, bo na rozwijanie tej akurat pasji nie było warunków. W nowym jednak domu zbiornik z rybami jest, co prawda nie taki na miarę moich marzeń, no ale jak to mówią: "kropla drąży skałę" i może jeszcze kiedyś...

Moje akwarium to 200-litrowy biotop jeziora Malawi z pyszczakami saulosi. Akwarium jest ustawione w naszym gabineciku w poprzek pomieszczenia i stanowi jakby przegrodę oddzielającą biurko z komputerem. Miło jest po dłuższej pracy z klawiaturą zerknąć w bok na fascynujący podwodny świat.

Jak tam u Was z domową fauną? Piszcie, pokazujcie Wasze rozwiązania kojców, bud dla psów, drapaków dla kotów, akwariów i terrariów, może stajni i wolier dla ptaków. To też jest element wyposażenia domu, to też trzeba urządzić i zaaranżować. Wiem, że niektórzy mają w tym zakresie prawdziwe perełki. Pochwalcie się, bo temat jest niesamowicie ciekawy, a tak rzadko poruszany.

Chyba każdy ma jakieś rzeczy, które używa rzadko, sporadycznie, sezonowo lub wcale. A to ciuchy, które dawno wyszły z mody, a to gry planszowe, maskotki i klocki, którymi nasze dzieci dawno przestały się bawić, a to książki tak stare, że za chwilę będzie można je nazwać starodrukami. Mnóstwo takich cudów przechowujemy w naszych domach, z myślą, że może kiedyś się przyda...

Jak się jest do tego typem "chomika", tak jak ja, to takich "możeprzydasiów" przez lata zbiera się spora ilość. No i żeby w domu nie było bałaganu, to trzeba gdzieś to schować. Jedni robią to w piwnicy, inni w starych szopach i stodołach, na strychach i w komórkach. Takie graciarnie potrafią zawierać prawdziwe skarby i różne starocie, które z każdym kolejnym rokiem stają się coraz starsze, nieuchronnie zmierzając do stanu, w którym będzie je można nazwać antykami.

Przez większą część budowy głównym składzikiem był u nas garaż. Kafelki, kleje, farby, deski, kable, płyty g-k, narzędzia i mnóstwo innego barachła skutecznie zapełniało przestrzeń, w której powinien stać samochód. Ten ostatni, owszem, patrzył na bramę garażową, ale od strony ulicy. Należało to pilnie zmienić, przy czym "pilnie" trwało ponad dwa lata :)

Nad garażem mamy sporych rozmiarów pomieszczenie, które umownie nazywamy strychem. W pewnych realizacjach naszego projektu inwestorzy tworzyli tu całkiem fajny pokój, my jednak postanowiliśmy tu stworzyć domową przestrzeń magazynową. Po pierwsze dlatego, że nie mamy piwnic, po drugie dlatego że mieszkając tutaj w trójkę, salon i cztery inne pokoje zupełnie nam wystarczają. No więc już na etapie adaptacji projektu przeznaczenie pomieszczenia zostało ustalone. W stosunku do oryginalnego projektu dokonaliśmy tu kilku zmian. Przede wszystkim oryginał przewidywał wejście z garażu na strych przy pomocy opuszczanych schodów strychowych. My garaż poszerzyliśmy o dokładnie 1 metr, i w miejsce schodów strychowych powstał otwór który uzbroiliśmy w stałe, drewniane schody młynarskie. Zazwyczaj schody takie są wąskie i strome, nam udało się jednak znaleźć produkcję Fakro nazwaną MSU. Są to schody o wygodnym kącie nachylenia i dość szerokich stopniach. Doposażone w dedykowaną poręcz stanowią świetną komunikację między garażem i strychem. Całość jest w systemie "zrób to sam" a stopień skomplikowania montażu oceniłbym na 2 w skali do 5. Pod schodami zrobiła się w garażu przestrzeń, którą zaplanowaliśmy jako skład pelletu. Wygląda to tak:

Drzwi po lewej stronie prowadzą do kotłowni, a kocioł stoi praktycznie za nimi, tak że lokalizacja opału w tym miejscu jest dobrze przemyślana i bardzo wygodna. Inną zmianą jaką dokonaliśmy na strychu to było dołożenie okna połaciowego, żeby nie była to jakaś zatęchła, ciemna komórka ale wygodna, widna przestrzeń magazynowa. Zainstalowany tam został również kaloryfer, tak że cały rok można przychodzić tu z praniem i wieszać go na rozciągniętych sznurach i na suszarkach wolnostojących. Spore półki na ścianie mieszczą wiele pudeł, kartonów i skrzynek. W końcu jest porządeczek. Podłogę wyłożyłem kafelkami w gatunku "bez gatunku", tzn. kosztującymi w hurtowni jakieś grosze ze względu na skazy i wyszczerbienia, które były tak minimalne, że praktycznie ich nie widać. Jest więc podłoga za niewielkie pieniądze. A tak wygląda na fotkach strych przed i po jego urządzeniu.

Najważniejsze, że żonka jest zachwycona, bo w końcu ma gdzie składować pudełka ze swoimi butami :)