wpisy na blogu

Piękne niebo, cudne słońce, śpiew ptaków i pierwsze zielone źdźbła traw (albo innych chwaściorów, ale to nie jest ważne, w tej chwili ważne jest to, że robi się zielono :) Długo wyczekiwana wiosna w końcu przyszła.

Jako, że panele w przedpokoiku na poddaszu są ułożone, mogłem  dociąć schody strychowe do właściwej długości.

Zająłem się schodami. Zamontowałem już 12 z 14 stopnic i muszę powiedzieć, że wygląda to całkiem fajnie. Ale po kolei...

Z płyt g-k wyciąłem podstopnice i przykleiłem je do betonowych schodów. Że trochę dziwny materiał na podstopnice? No, racja! Byłoby elegancko mieć wszystko w drewnie dębowym, bukowym czy jesionowym, ale... jak zwykle portfel się zbuntował i oznajmił mi, że niespecjalnie mogę z nim w tym temacie dyskutować. Natomiast bardzo chętne do współpracy były płyty gipsowo-kartonowe stojące w garażu, a pozostałe po zabudowie skosów poddasza. Tak więc materiał za darmochę...

Jako stopnic użyłem przygotowanych wcześniej (zabejcowanych i trzykrotnie polakierowanych przez żoneczkę) bukowych desek. Każda taka stopnica jest przymocowana do betonowego biegu za pomocą czterech specjalnych kołków, a więc jak łatwo policzyć (14 stopni po cztery kołki) musiałem wykonać 56 otworów w betonie. Beton to raczej kiepski materiał do obróbki, jeżeli ktoś się nastawia na łatwiznę. Pewnie gdybym miał profesjonalny młot udarowy z równie profesjonalnymi wiertłami, to robota byłaby prosta i przyjemna. A tak wiertarka udarowa i wiertła ze średniej półki zmusiły mnie do dość sporego wysiłku. Szczęśliwie wiertarka Bosch wytrzymała kolejne wyzwanie (to jednak dobre sprzęcicho), czego o wiertłach różnych producentów nie mogę powiedzieć. Zużyłem kilka "szóstek" do wywiercenia otworów i kilka "ósemek" do poszerzenia ich do właściwej średnicy.

Po odpowiednim wypoziomowaniu kołków zamontowałem na nich podstopnice, wypełniając przestrzeń pod nimi za pomocą pianki niskoprężnej. Oczywiście deski też zaopatrzyłem w otwory dokładnie w tych miejscach, w które wchodzą kołki.

Całość wygląda bardzo pozytywnie.

Pora teraz pomyśleć o fachowcach od balustrady.

Dzisiaj krótko.

Położyłem panele w gabineciku.

Położyłem panele w garderobie.

Wychodzi na to, że pięterko zostało "opanelowane".

Pozostała kosmetyka w postaci listew cokołowych i progowych, ale to po niedzieli. Po weekendzie startujemy też z obróbką schodów na pięterko.

Dzisiaj dwie sprawy w tematyce okołobudowlanej i trochę nowinek z placu budowy.

W sieci marketów budowlanych Leroy Merlin zorganizowano Wielką Loterię Urodzinową. Za zakup towarów za min. 50 zł otrzymuje się kupon zdrapkę, który uszczęśliwi nas jakąś drobną nagrodą, lub częściej kodem, który po zarejestrowaniu na stronie internetowej umożliwi nam udział w losowaniu nagrody głównej - 270 tyś. na zakup mieszkania lub jednego z pięciu Opli Meriva. Jedna zdrapka ukazała mi taki właśnie kod, ale pod drugą czaił się napis o wygraniu miarki zwijanej. Drobnostka, ale jakże użyteczna, zważywszy, że stara miarka dość znacznie się w trakcie budowy wyeksploatowała.

Za garażem leży sterta pozostałego po budowie drewna - kawałki desek, listew, łat i takie tam różne zrzynki. Do palenia w kominku raczej się to nie nadaje, bo drewno z drzew iglastych z racji zawartości żywicy nie jest zbyt dobrym rozwiązaniem dla przewodu kominowego, ale na rozpałkę jak najbardziej. Czego jednak użyć, aby zamienić kupę starych desek na zgrabne szczapki? Oczywiście siekiery. Marzyła mi się taka od Fiskarsa, ale cena... może kiedyś. Za ćwierć ceny kupiłem nie taką piękną, nie taką elegancką, bez cudnie wyprofilowanej rękojeści, ale w pracy bardzo sprawną siekierę marki Proline. Nachodzi mnie pytanie, czy zawsze trzeba kupować markowe narzędzia, aby wykonać założone zadania? Przykład siekiery pokazuje, że nie. Ale już w narzędzie, które jest na budowie "wołem roboczym", np. wiertarka, wkrętarka czy kątówka, zdecydowanie tak. Tanie elektronarzędzia "mejd in czajna" przy zetknięciu się z twardymi realiami placu budowy zwyczajnie się rozsypują. No i kupujemy następne, i następne, i następne, a markowy sprzęt kupujemy raz wydając więcej pieniędzy, ale w sumie to i tak wychodzi taniej. Dobrego sprzętu jest na rynku dość dużo. Takie marki jak Black&Decker, DeWalt czy Makita są ogólnie znane i cenione przez profesjonalistów. Ja postawiłem na firmę Bosch, i muszę powiedzieć, że sprzęt tej marki jeszcze mnie nie zawiódł.

A co słychać na budowie? Po ułożeniu paneli w pokoju synka i w sypialni, połączyłem obie podłogi kładąc panele w przedpokoju.

W gabinecie też rozpocząłem układanie paneli.

W pokoju syna zamontowałem drzwi.

Poczyniłem też starania w kwestii drzwi do sypialni osadzając w murze ościeżnicę.

Panele to taki bardzo wdzięczny etap prac, ponieważ szybko widać jej efekty, a samo układanie jest zajęciem prostym i nie wymaga zbyt dużego wysiłku.

Oj, było pyłu i kurzu, było... Za oknami nieśmiało zaczyna pokazywać się wiosna, a w domku biało, od szlifowania gładziowych spoin oczywiście. Mozolna obróbka połączeń płyt g-k dobiegła końca. I całe szczęście, bo ze wszystkich prac jakie do tej pory wykonałem, to właśnie spoinowanie poddasza najmniej przypadło mi do gustu. No ale to już jest wspomnienie, bo wraz z żonką (chociaż to głównie ona) pomalowaliśmy wszystkie skosy i sufity. Teraz jest czysto i biało.

Do swojego pokoju synek wybrał oświetlenie główne. Zamontowałem spot, który okazał się być całkiem fajny. Na tle bieli ścian i skosów prezentuje się doskonale.

No i powtórka z rozrywki, którą przerabiałem już na parterze - otwory na drzwi są zbyt wąskie. To znaczy, są wykonane zgodnie z projektem, 90 cm szerokości jak na rzutach, ale ościeżnice mają też 90 cm, i chociaż na styk się mieszczą w tych otworach, to jednak nie zostaje żaden margines na piankę montażową. Musiałem więc podkuć wszystkie pięć otworów drzwiowych i teraz jest cacy.

Na warsztat poszły teraz panele - podłoga w sypialni i pokoju synka są już gotowe. Użyłem paneli Kronoflooring z kolekcji EuroHome Villa, kolor wiąz parisienne, grubość 8 mm, klasa ścieralności AC4, V-fuga.

Kilka dni nic nie pisałem, ale jestem w fazie dość monotonnej pracy. Mianowicie zająłem się spoinowaniem pomieszczeń na pięterku. Dzień pracy wygląda mniej więcej tak - nalanie do pojemnika 250 ml wody, odmierzenie pół kilograma Uniflota, wsypanie go do wody i dokładne wymieszanie. Szpachelka w dłoń i przygotowaną masą wypełniam wszystkie miejsca połączeń płyt gk ze sobą i ze ścianami, zbrojąc każdą spoinę taśmą fizelinową. Rozrabiam tylko 0,5 kg gładzi konstrukcyjnej bo ma ona tendencję do szybkiego twardnienia, a w tej postaci nie nadaje się już do niczego. Pół kilograma starcza na kilka, kilkanaście minut, no więc odmierzam wodę, ważę porcję Uniflota... i tak w kółko przez kilka dni.

Ale powoli finiszuję. Jeden pokój jest gotowy, już o tym pisałem. Sypialnia została dzisiaj pomalowana pierwszą warstwą farby (tu wspomogła mnie w pracy żoneczka), a pozostałe pomieszczenia (gabinecik, garderoba i łazienka) mają położone dwie warstwy gładzi konstrukcyjnej. Pozostała jeszcze do położenia gładź finiszowa i kilkukrotne malowanie (nasze doświadczenie pokazuje, że wystarczają trzy warstwy farby).

A potem... potem będę układał na pięterku panele podłogowe oraz ozdabiał schody pięknie polakierowanymi przez żoneczkę stopnicami, które w garażu oczekują na swoją kolej.