wpisy na blogu

Trudno w to uwierzyć, ale nie wyobrażam sobie, jak można mieszkać na niemal trzydziestotysięcznym  osiedlu!!! Toż to musi być koszmarne życie. A przecież jeszcze kilka tygodni temu byliśmy lokatorami mieszkania w bloku na tak wielkim osiedlu i twierdziliśmy, że życie tam jest klawe i wygodne. Mało tego, jeszcze parę lat temu nie było mowy o mieszkaniu gdzieś poza blokowiskiem (cytat ze mnie samego: "toż to absurd i niedorzeczność"). Jakże bardzo byłem w błędzie... Niezmiernie się cieszę, że racji nie miałem i że mogę teraz tego codziennie doświadczać.

Długo nic nie pisałem, co tam u nas słychać? Ano konsumujemy radość życia we własnym domku, która wlewa się w nas w całkiem pokaźnych ilościach. Pierwszą rzeczą jaką rano widzę zaraz po przebudzeniu jest błękit nieba wlewający się przez okno połaciowe nad łóżkiem w sypialni. Podnoszę się na poduszkach i widzę morze zieleni za oknem balkonowym, do uszu dobiega ptasi jazgot z pobliskiego lasku. Zalewam kawę i w stroju jeszcze mocno sypialnianym piję ją na tarasie obserwując jak wszystko dookoła zaczyna poranny rozruch - przyroda i sąsiedzi.

W podobnej tonacji upływają kolejne dni i noce. Radość z zamieszkiwania tutaj jest olbrzymia. Uczucie to potęguje jeszcze ogrom pracy, którą włożyliśmy w to, by móc tu mieszkać, scaliło nas to mocno z naszym Familiarisem, można by rzec, tak po budowlanemu, że nas to scementowało :)

Pracy jest tu jednak jeszcze okrutnie dużo, ale nie robimy tego pod presją czasu. Przedtem śpieszyło się nam, by móc się wprowadzić, teraz, jak już tu mieszkamy, to udoskonalamy nasz dom w mniej więcej taki sposób: dzisiaj to może przykleję jakąś kafelkę, a jutro to może trochę gładzią się zajmę, na trzeci dzień popracuję w ogródku, a na dzień następny... w następnym dniu zrobię sobie wolne, no, i jest fajnie.

To co robimy nie ma już tak spektakularnej wymowy, jak wykafelkowanie salonu albo urządzenie łazienki, ot, taka kosmetyka, jakiś drobiazg tu, jakaś pierdółka tam, wciąż jednak dokładamy coś, co czyni nasz dom coraz piękniejszym i coraz bardziej funkcjonalnym.

Kilka przykładów. Włącznik światła do łazienki. Biała ściana wokół niego zrobiła się jakaś taka ubrudzona i upalcowana, bo czasami trzeba w nocy wstać i z łazienki skorzystać, a w połowie śpiąc to trochę po omacku naciska się tego pstryczka do łazienkowego oświetlenia. Aby problem rozwiązać przykleiliśmy pod włącznik taki fajny wzorek znaleziony w Castoramie. Jest ciekawy wizualnie i jest wykonany z czegoś co wygląda na cieniutki welur. Sprawdza się idealnie.

Skrzynka pocztowa. Decyzja administracyjna o nadaniu numeru adresowego nakłada obowiązek zainstalowania skrzynki pocztowej. Docelowo będzie gdzieś w okolicy furtki w pasie ogrodzenia, ale na chwilę obecną ogrodzenie jest w planach leżących gdzieś za odległym horyzontem. W związku z tym skrzynka pocztowa została zamontowana na wkopanym w okolicach głównego wejścia słupku ogrodzeniowym. Pierwsza korespondencja została już ze skrzynki wyjęta.

Żonka walczy w ogródku. Wzięła sobie chyba za punkt honoru zwycięsko wyjść z wojny z chwastami. Walczy dzielnie, choć widzę, że jest to nierówna walka. Do czasu aż sąsiednie działki nie zostaną zagospodarowane, to chwaściory będą się rozsiewać w nadmiarze. W każdym bądź razie przez swoją tytaniczną pracę doprowadziła do tego, że w obejściu domu jest porządek. Ja z kolei rozplantowałem dwie wywrotki ziemi podnosząc odrobinę poziom działki w miejscach, w których po deszczach gromadziła się woda. A propos wody, postawiliśmy basen rozporowy. Nie da rady tam pływać ale w gorące dni można zanurzyć się po uszy i zażyć ochładzającej kąpieli. Cztery kubiki wody... mam nadzieję, że faktura z Wodociągów nie powali nas na kolana :)

Gdzieś tam w kącie garażu, pod stertą różnych materiałów budowlanych znalazłem impregnat do klinkieru. Po dokładnym wymyciu trzech słupów zewnętrznych potraktowałem je tym impregnatem. Efekt jest olśniewający. Słupy z grafitowego klinkieru nabrały kolorystycznej głębi i prezentują się teraz doskonale.

Wraz z innymi meblami przywędrowało do nas w trakcie przeprowadzki piętrowe łóżko z sosnowego drewna, na którym spał nasz syn. Przestało ono spełniać swoją główną funkcję, bo dzieciak... o, przepraszam, młodzieniec (jak by nie patrzeć to gimnazjalista). No więc synek zrobił się zbyt długi jak na  gabaryty tego "piętrowca". No to co, wyrzucić? W żadnym wypadku! Do garażu oprócz piętrowego łóżka powędrowała wyrzynarka, szlifierka oscylacyjna i wkrętarka. Z dolnej części zrobiłem łóżko, które doskonale nadaje się na przenocowanie jakiegoś gościa, a górna część po zmniejszeniu szerokości i paru innych przeróbkach posłużyła za tarasową ławkę. W pobliskiej hurtowni tapicerskiej zakupiliśmy twardą gąbkę na siedzisko i hydrofobowy materiał do jego obszycia (to oczywiście żonka). Po pomalowaniu ławki (to też żonka) mamy mebel tarasowy, za który w sklepie trzeba by było dać masę złociszy.

Jest pięknie. I niech mi nikt nie mówi (tak jak ja to wszystkim mówiłem jakiś czas temu) że na blokach jest fajnie. Fajnie to jest tutaj, teraz to wiem!!!

Musiałem się zmobilizować, przecież te nasze schody trzeba kiedyś doprowadzić do porządku. Nie wiedzieć czemu, ale chyba pierwszy raz z takimi oporami coś w naszym domku robiłem. No ale resztki budowlanej samodyscypliny zadziałały tak jak należy i są gotowe. One. Schody.

Najpierw gładź. Nałożona kilkoma warstwami z wykorzystaniem aluminiowych kątowników i taśmy fizelinowej. Potem szlifowanie i dwukrotne malowanie na biało. Potem... i tu pojawił się kompletny brak koncepcji, jak wykończyć schody, żeby było atrakcyjnie dla oka, funkcjonalnie i tanio. Milion pomysłów na minutę - może malowanie detali kontrastowym kolorem, może bejcowane listwy drewniane, a może cokołowe listwy PVC. Szukając jakiejś inspiracji przechadzam się po budynku zaglądając we wszystkie kąty. Na strychu prawie potknąłem się o trzy paczki ozdobnego kamienia betonowego, który pozostał po robieniu obudowy kominka. Po chwili zastanowienia... czemu by nie... Przy pomocy szlifierki kątowej docinam poszczególne elementy, przymierzam i docinam, przymierzam i docinam, wycięte elementy przyklejam do ściany, robota niemal modelarska. Jeszcze tylko montaż LEDowych lampek schodowych i pstryk! włączam przed chwilą zainstalowane oświetlenie schodów. Wyszło świetnie, dumnie spoglądam na swoją pracę, ale najważniejsze, że podoba się głównemu recenzentowi - mojej żonce.

Od wczoraj jesteśmy zameldowani na pobyt stały w naszym Familiarisie i ponownie zaczynają się wydatki z tym związane: nowe prawo jazdy - 100 zł (ja i żonka to będzie 200), przerejestrowanie samochodu - 150 zł (u nas razy dwa to będzie 300), trzeba załatwić wywóz śmieci i ubezpieczyć dom już nie jako plac budowy, ale jako budynek mieszkalny. Szczęśliwie cała nasza trójka ma już wymienione dowody osobiste, co zmniejsza wydatki o sporą kwotę. Złożyłem też w Urzędzie Miasta deklarację na podatek od nieruchomości, ale okazuje się, że będzie on liczony dopiero od 1 stycznia przyszłego roku, a więc ku naszemu wielkiemu zadowoleniu mamy takie małe wakacje podatkowe. Przed nami też zgłoszenie zmiany adresu zamieszkania w milionie różnych miejsc, od zakładów pracy, w których jesteśmy zatrudnieni, przez różne banki, dostawców mediów, operatorów sieci komórkowych i dziesiątkach różnych innych instytucji (Urząd Skarbowy, ZUS, NFZ itp) po kancelarię parafialną. Będzie z tym wszystkim bardzo dużo biegania...

To dla nas wielki dzień!!!

To, co kilka lat temu było mrzonką, jakimiś przebłyskami bliżej nie sprecyzowanych pomysłów, stało się faktem. Po 722 dniach od chwili wbicia w grunt przysłowiowej "pierwszej łopaty", po 14 dniach od złożenia w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego zgłoszenia o zakończeniu budowy i przy jego tzw. "milczącej zgodzie", możemy całemu światu ogłosić, że BUDOWA FAMILIARISA ZOSTAŁA ZAKOŃCZONA.

Z przejęciem zdjąłem z ogrodzenia Tablicę Informacyjną, która towarzyszyła naszej budowlanej przygodzie od dwóch lat. I co teraz? To już koniec? Nie, nie... Pracy zostało tu jeszcze bardzo dużo, ale już nie będę mówił, że jadę popracować na budowę, tylko że urządzam dom. Postaram się też od czasu do czasu wrzucić jakieś wieści z naszej budowy... egh! Przepraszam, to taka siła przyzwyczajeń. Postaram się wrzucić czasami wieści z urządzania naszego domu, a może podzielę się jakimiś przemyśleniami, których w moich wpisach było całkiem sporo.

Mówi się, że prawdziwy mężczyzna musi wybudować dom, spłodzić syna i posadzić drzewo. Dom jest, syn jest a i drzewka już w ogrodzie posadziłem. Czy w związku z tym czuję się spełniony? Znajomy powiedział mi, że jak już spełnię wszystkie te trzy warunki, to muszę znów zacząć od początku, no ale... domkiem mamy nadzieję cieszyć się przez długie, długie lata i na inny dom pewno nam już zabraknie czasu... dzieci mamy wspaniałe, córkę i syna, i to wystarczy, zresztą nasz wiek już nie na pieluchy i ząbkowanie, poczekamy na wnuki... A drzewa, tu z pewnością nie powiedziałem ostatniego słowa, bo urządzanie otoczenia domu dopiero przed nami.

Zaczynamy nowy etap naszego życia!

Upadłem na kolana, ale bynajmniej nie pod ciężarem budowy ale by dokończyć kładzenie kostki brukowej wyznaczającej granicę opaski wokół budynku. Jest to pierwszy fragment opaski, bo zrobiłem ją w całości od strony południowo-wschodniej i częściowo od strony północno-wschodniej. Jak na nowicjusza, to jestem z efektu zadowolony. Teraz tylko muszę skombinować jasny żwirek, który wsypię na powstałą opaskę.

W pobliżu naszego Familiarisa pną się mury na kilku budowach, kilka innych jest już zakończonych. Zastanawialiśmy się nad stwierdzeniem, że dobry sąsiad to skarb. To znaczy jaki? Wydaje mi się, że nie chodzi o to, że musi być grzeczny i uprzejmy, chociaż z pewnością to nie zaszkodzi. Myślę, że dobry sąsiad to ktoś, kto zwyczajnie jest życzliwym człowiekiem, nie będzie zbyt wścibski, ale jednak zainteresuje się tym, że ktoś obcy kręci się koło naszego domu, jak trzeba, to pomoże, jak trzeba to zmusi się do kompromisu. Nie musi być dla mnie jak brat czy siostra, ale jeżeli będzie chciał utrzymywać kontakty niemalże przyjacielskie, to czemu by nie.  Część z naszych nowych sąsiadów już znamy, i chociaż są to w większości ludzie sporo od nas młodsi, to utrzymujemy znajomość na poziomie koleżeńskim, część jak na razie pozdrawiamy z daleka podnosząc rękę w geście pozdrowienia, a części nie mieliśmy jeszcze okazji poznać. Ale myślę, że przy odrobinie starań płynących również z naszej strony stworzymy tu kiedyś jakąś mini lokalną społeczność. Na razie jest dobrze.

Zegar odlicza czas do uprawomocnienia się naszego zgłoszenia o zakończeniu budowy. Pozostało 11 dni!!!

Dwa metry kwadratowe najtańszej kostki betonowej i kilkanaście metrów grubej agrowłókniny o szerokości 60 cm - tyle musiałem zakupić, żeby rozpocząć coś, czego jeszcze nie robiłem, proste roboty brukarskie. Tak konkretnie to chcę zrobić szeroką na pół metra opaskę wokół domu, granicę której wyznaczy kostka brukowa, spód to agrowłóknina ułożona na warstwie ziemi wyprofilowanej w delikatny spadek "od domu", i tak powstałą rynienkę wykończę warstwą jasnego żwiru. Może jeszcze kilka solarnych lampek LED imitujących skałki, żeby wieczorem podświetlały elewację. Jak wyjdzie, to się dopiero okaże, ale podejmuję tę kolejną próbę zrobienia czegoś co będzie cieszyć moje oko, oszczędzając przy tym trochę złociszy.

Jakiś czas temu przywiozłem na działkę trochę kamieni z myślą urządzenia skalniaka. Po wysypaniu kilku taczek urodzajnej ziemi, wkopałem w nią te moje skałki, a pomiędzy nie wraz z żonką wkomponowaliśmy roślinki, które, mam nadzieję, doskonale sobie poradzą na tym skrawku działki, który od wschodu po późne popołudnie jest intensywnie ogrzewany przez Słońce. Są tam wrzosy, rozchodniki, rojniki, parę kęp ozdobnej trawy i temu podobne zielsko.

Rozpoczęliśmy finisz, ten oficjalny, proceduralny, bo jak już pisałem, roboty tej takiej budowlanej zostało tu jeszcze na długie miesiące. Dzisiaj z kompletem dokumentów i zgłoszeniem zakończenia budowy zameldowałem się u Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Po sprawdzeniu całości i wyjaśnieniu kilku wątpliwości, dokumenty zostały przyjęte. Teraz, zgodnie z ustawą, musimy poczekać 14 dni na uprawomocnienie się zgłoszenia. Czas start...